Cechy eksterieru:

Nova Scotia Duck Tolling Retrievery to średniej wielkości psy, dobrze umięśnione, o pomarańczowo-rudej lub czerwonej barwie sierści z białymi znaczeniami występującymi przynajmniej w jednym z niżej wymienionych miejsc (klatka piersiowa, łapy, maska i koniec ogona). Sierść może nieznacznie falować na grzbiecie; w żadnym wypadku nie na reszcie ciała. Kolor oczu od barwy bursztynowej do brązowej, kolor nosa, okolic oczu i warg cielisty, zlewający się z barwą sierści, lub czarny.

Szczenięta Tollerów o cielistym pigmencie nosa mają początkowo oczy niebieskie; te o ciemnym pigmencie nosa mają także często ciemniejszą barwę oczu. Pigmentacja nosa u młodych, czarnonosych osobników też jest zmienna; dopiero w kilka do kilkunastu dni od urodzenia pigment nosa zyskuje właściwą barwę. W zależności od pory roku także może ulegać zmianie - pigment jaśnieje i nie jest jednolicie czarny. Sierść może także lekko zmieniać barwę wraz z wiekiem.


Poniżej zostały przedstawione Tollery o różnym natężeniu i rodzaju pigmentu - zarówno okrywy włosowej jak i oczu czy nosa. Wszystkie te odmiany barwne są dopuszczalne, i stanowią o różnorodności rasy.

Temperament: Tollery to psy wrażliwe i oddane swojej rodzinie. Bardzo inteligentne, czujne i radosne łatwo się uczą i są niezastąpionym towarzyszem zabaw dzieci. Tak długo, jak zaspokaja się ich potrzebę ruchu i dostarcza bodźców potrzebnych do prawidłowego rozwoju Scotie są wymarzonymi psami do trzymania w domu. W odróżnieniu od Goldenów, dorosłe Tollery mogą odnosić się z lekką rezerwą do obcych i są od nich bardziej wrażliwe. Są też bardziej żywiołowe od Goldenów; pełne energii i wymagające odpowiedniego zajęcia. Uwielbiają pracę dla swoich właścicieli, wobec czego należy im zapewnić odpowiednią dawkę ruchu ale także wysiłku umysłowego. Przy pracy są bardzo podekscytowane; uczą się chętnie i szybko, kochają każdą formę aktywności. Zgodnie współżyją z innymi zwierzętami w domu, są mało szczekliwe, o praktycznie zerowym poziomie agresji. Są doskonałymi towarzyszami dzieci, nigdy jednak, tak jak przy każdej innej rasie, nie powinno się pozostawiać małych dzieci i psów bez nadzoru dorosłych. Właściwie wychowany pies tej rasy, będzie szczęśliwym i radosnym przyjacielem z którego każdy właściciel może być dumny.

Zdrowie:

Tollery cieszą się stosunkowo dobrym zdrowiem, niestety coraz większa popularność może przyczynić się do wzrostu chorób. Zdarzają się problemy z dysplazją stawów biodrowych i łokciowych, schorzenia oczu i choroby autoimmunologiczne. Zawsze przy wyborze psa tej rasy, należy pytać hodowców o wykonywanie badań w kierunku dysplazji i chorób oczu!


Warunki życia

Przy zapewnieniu odpowiedniej dawki ruchu i zajęcia Retriever z Nowej Szkocji, może być trzymany w mieszkaniu. Potrzebuje przynajmniej 1.5 godziny spaceru dziennie, wypełnionej różnorodnymi ćwiczeniami. Nie jest to pies stróżujący i wymaga ścisłego kontaktu z rodziną - absolutnie nie nadaje się do trzymania w kojcu czy budzie na zewnątrz.


Wzrost, waga:

Wysokość samców: 48-51 cm Wysokość suk :45-48cm Waga samców :20-23 kg Waga suk :17-20 kg Wzorzec przyjmuje odchylenia od wzrostu w górę i w dół o 2.5 cm.

Długość życia

12-14 lat; 16 letnie psy nie należą do rzadkości.


Pielęgnacja

Dwuwarstwowa sierść Tollerów wymaga pielęgnacji, ale wystarcza szczotkowanie raz w tygodniu. Należy zwracać szczególną uwagę na gęsty podszerstek. W okresie linienia sierść wymaga poświęcania jej więcej czasu, ale nie jest to szczególnie pracochłonne. Przy zabrudzeniu sierści wystarczy spłukać ją letnią wodą, bez konieczności stosowania szamponu; używamy go gdy jest to niezbędnie potrzebne. Włos jest prosty, nie filcujący, gładki i bardzo szybko schnący - łatwy także do zdejmowania z ubrań czy innych sprzętów gdyż nie wbija się tak jak włos psów krótkowłosych (labrador, bokser, etc)

WIĘCEJ o pielęgnacji

Pochodzenie:

Ojczyzną rasy jest półwysep Nowa Szkocja w Kanadzie. Jego tereny obfitowały od zawsze w ptactwo wodne, na które polowali myśliwi indiańscy. Ich psy, na wzór zachowań lisich, wabiły ptaki (w tym przede wszystkim kaczki), bawiąc się i biegając na brzegu. Zaciekawione ptaki podpływały bliżej, na odległość strzału, co umożliwiało ustrzelenie ich przez myśliwego po którym psy aportowały upolowaną zwierzynę z wody. Późniejsi osadnicy, podpatrzyli ten zwyczaj, i postanowili stworzyć rasę, która będzie spełniała powyższe warunki, z radością wykonywała powierzone zadania, i była odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne. Do tego zadania były potrzebne psy, które respektowały żywą zwierzynę, były posłuszne swojemu przewodnikowi, chętne do pracy w każdych warunkach. Musiały również posiadać znakomitą pamięć, potrzebną do odtworzenia miejsca upadku ustrzelonych ptaków, a także sporą wytrzymałość i odporność na zimną wodę.

Przez długi czas, Retrievera z Nowej Szkocji (czyli Nova Scotia Duck Tolling Retrievera; "Duck Tolling" = wabiący kaczki) można było spotkać jedynie w miejscu jego pochodzenia; dopiero w latach osiemdziesiatych XX w. przedstawiciele tej rasy trafili do Danii, i krótkim czasie Tollery stały się bardziej popularne również w innych krajach Europy (Holandii, Szwecji, a także w Finlandii). W naszym kraju, pierwsza hodowla tej rasy powstała w 2000 roku, i ich ilość od tego czasu wciąż wzrasta.