Wzorzec Retrievera z Nowej Szkocji dość często budzi wiele pytań i wątpliwości w interpretacji - dlatego też, postanowiliśmy zamieścić do niego komentarz pochodzący z książki kanadyjskiej hodowczyni Tollerów, wielkiego znawcy rasy Alison Strang pod tytułem "Nova Scotia Duck Tolling Retriever" - najbardziej obszernej i wyczerpującej monografii dotyczącej rasy. Trudu przetłumaczenia całości podjęła się Dagmara Waszkiewicz, właścicielka uroczego Fuksika, za co jej bardzo serdecznie dziękujemy!!
Pochodzenie i przeznaczenie
Niewiele więcej można tu dodać, gdyż poprzednie rozdziały omawiały już rozwój i historię Tollerów oraz techniki wabienia. Być może jedyną zmianą mogłoby być zastąpienie słowa "pływających" wyrażeniem "zebranych w stado". To drugie wyrażenie zakłada, że stado kaczek unosi się na wodzie z dala od brzegu i to te ptaki są wabione przez psa, który jest w zasięgu ich wzroku. Nowy tekst mógłby brzmieć: "Bawiący się pies wabi zaciekawione kaczki, które są wypłaszane w zasięgu strzału." W ten sposób podkreślony zostanie fakt, że fruwające ptaki również mogą być zwabione.
Wygląd ogólny
Część dotycząca wyglądu ogólnego jest w rzeczywistości jedynie krótkim opisem rasy. Pożądane byłoby dodanie do niego następującej informacji: "Budowa idealnego Tollera powinna odpowiadać anatomii, która umożliwia psu wykonywanie jego zadań, zarówno aportowania, jak pływania, w taki sposób, by było skuteczne i pozbawione wysiłku. W przeszłości pewne niejasności wywoływało użycie słowa "zwarty" [ang. compact]. Słownik "Oxford Dictionary" definiuje je następująco: "zebrane ściśle lub starannie". Toller jest "zwartym" retrieverem, gdyż jego ciało jest mniejsze od innych ras aportujących, jak "kompaktowy" samochód. Jest nadzwyczaj silnym retrieverem jak na swoją wielkość, ale słowa "silny" nie należy rozumieć jako "im większy, tym lepszy".
We wzorcu Tollerów nie ma wzmianki o stosunku długości ciała do wzrostu, ale można bezpiecznie przyjąć, że większość Tollerów jest nieco dłuższa, mierząc odległość od mostka (prosternum) do kości kulszowej (ischium), niż wyższa, mierząc od najwyższego punktu w kłębie do ziemi. Ta informacja powinna znaleźć się we wzorcu. Pies o kwadratowym kształcie nie ma wymaganego wykroku i prędkości, gdyż jego ciało jest zbyt krótkie i uniemożliwia łatwość poruszania się, lecz zbytnio wydłużony grzbiet lub tył może również być wadą.
W przypadku każdej rasy harmonia jest najważniejsza, wymaga prawidłowych proporcji głowy i szyi do ciała, wysokości do długości, kości i mięśni do ogólnego kształtu, a budowa przedniej części ciała powinna odpowiadać tylnej. Każda część powinna płynnie przechodzić w następną i żadna nie powinna być nad wyraz rozwinięta. Toller to pies o średniej budowie, wielkości i wyglądzie, a jego ciało tworzy harmonijną całość i żadna jego część nie wyróżnia się nadmiernie.
Pierwotny wzorzec opisywał, że rasa ta charakteryzuje się "ciężką kością", ale stwierdzenie to zostało później osłabione. Pies o bardzo ciężkiej kości mógłby nie przejawiać tej zwinności, jaka wymagana jest we wzorcu, jednak zwinność ta nie zależy jedynie od kośćca. Jest ona również warunkowana umięśnieniem i stopniem determinacji. Należy się zgodzić, że średnia czy też umiarkowana, lecz silna kość jest idealna dla Tollera. Dlatego Tollery, które charakteryzują się ciężką kością i ogólną budową, powinny być gorzej oceniane na ringu, podobnie jak psy bardzo lekkiej kości, które charakteryzują się przy tym delikatną budową, to znaczy, nie są wystarczająco umięśnione.
Wielu sędziów szuka Tollerów ożywionych, wesołych. Jednak w oryginalnym wzorcu wspomniano o "nieco smutnym wyrazie" i nadal jest ono prawdziwie w przypadku wielu Tollerów. Podczas wystawy sędzia nie zobaczy nigdy "energicznego działania" lub "głębokiego skupienia", lecz każdy, kto wie, jak wygląda pracujący, czy nawet bawiący się Toller, natychmiast rozpozna te cechy. Umiar jest główną cechą Tollerów, do momentu, gdy zaczynają pracować. Tollery nie powinny wykazywać umiaru gdy chodzi o entuzjazm do aportowania.
Tollery to rasa, która została wyhodowana, by swym wyglądem przypominać z daleka lisa rudego. Często zatem poszukuje się lisiego wyglądu u Tollerów, ale znalezienie go, oznaczałoby znalezienie psa ze spiczastymi uszami, czarnymi łapami i bardzo szpiczastym pyskiem!
Temperament
Inteligencja Tollera i wrodzony instynkt do pracy, do której został wyhodowany, są silne i często opierają się próbom wpojenia mu innych metod pracy.
Wysoka pobudliwość podczas aportowania często łączy się ze spokojnym usposobieniem, gdy pies nie pracuje. Tollery, które "biegają jak opętane", mogą być świetnymi myśliwymi, o ile potrafią usiedzieć bez ruchu w zasadzce, ale nie są idealnymi towarzyszami w domu. Ideałem jest pewny siebie, żywiołowy, radosny i elegancki retriever, który jednocześnie w domu zachowuje się spokojnie.
Można by jeszcze dodać: "Kochający i chętny do zabawy ze swoją rodziną, może wykazywać rezerwę w stosunku do obcych, lecz nie przejawia agresji czy nadmiernej płochliwości. Nie można tolerować zachowań agresywnych." Zarówno hodowcy, jak sędziowie powinni zwracać szczególną uwagę na agresję. Nie jest to typowa cecha Tollerów, choć są one takie same, jak inne psy, jeśli chodzi o kwestie instynktu terytorialnego i popędu płciowego.
Wielkość
Pierwotny wzorzec, który zakładał 20 i pół cala (52,5 cm) jako idealną wartość dla dorosłego samca, był podstawą do ustalenia takiego wzrostu i ciężaru ciała. Większość myśliwych z Yarmouth zupełnie się nie zgadzała z tą częścią, oceniając, że prawdziwy Toller z Yarmouth jest zdecydowanie mniejszym psem. Dlatego zdecydowano się zmniejszyć wzrost i odpowiadającą mu wagę. 19-19 i pół cala (48 do 49,5 cm) to idealny wzrost dojrzałego psa, a 17 i pół do 18 cali (43,5 do 45 cm) w pełni rozwiniętej suki. Odstępstwa od tych norm mogą być karane proporcjonalnie do ich rozmiarów. Obecnie obowiązująca masa ciała musiała zostać zredukowana w związku z mniejszą wysokością i preferowaną średnią grubością kości, o około 3 funty (1,5 kg). Nie powinno się nigdy zapominać, że Toller jest najmniejszym z retrieverów.
Okrywa włosowa i kolor
Toller musi mieć gęste, wodoodporne, podwójne futro o średniej długości i miękkości - nie powinno być ono ani tak szorstkie jak w przypadku ras o krótkiej sierści, ani tak jedwabiste, jak u seterów. Na głowie i pysku sierść powinna być krótka i gęsta. Tollery różnią się miękkością i długością sierści. Krótki i gęsty włos będzie pewnie wodoodporny, lecz nie ochroni psa przed zimnem tak dobrze, jak włos nieco dłuższy i gęsty. Gęstość okrywy włosowej jest bardziej istotna niż jej długość, ale za wyjątkiem okresu letniego musi ona zawierać miękki, gęsty podszerstek,. Nadmierna ilość włosów może stanowić problem w wodzie oraz z rzepami; właściwości wodoodporne determinują najlepsze futro w odniesieniu do wody, a nie długość włosów. Najlepsza okrywa włosowa powinna być nieco ostra w dotyku, ale nie twarda, ale nie powinna być też zbyt miękka lub jedwabista. Nie powinna też sprawiać wrażenia natłuszczonej, jak u niektórych innych ras pływających.
W ringach zaczynają się pojawiać Tollery z sierścią szczotkowaną i zaczesywaną, stylizowaną piankami i suszoną suszarkami. To zaprzeczenie prawdziwego futra Tollera i powinno być karane. Włos może być lekko pofalowany, w innych przypadkach przylegać gładko i być prosty. Dłuższe, delikatne włosy znajdujące się za uszami i na tylnej części ud, nie powinny być nadmiernie obfite. Te, które znajdują się przy uszach, zazwyczaj są przycinane przez wystawami. Wiele Tollerów posiada gęste "portki", które nie powinny być przycinane.
Wąsy są istotne dla każdego psa, ale szczególnie dla tego, który może być używany w myślistwie. Wąsy Tollerów nie powinny być przycinane z kosmetycznych względów.
Część dotycząca barwy jest nieco niejasna. Chyba najlepszym opisem idealnego koloru Tollera jest "żywy, miedziany rudy", mając na myśli miedź mocno wypolerowaną. Wielu miłośnikom podoba się ciemnorudy kolor, ale należy dołożyć starań, by wystrzegać się rudości seterów irlandzkich. Pomarańczowy kolor jest trudny do zdefiniowania; chodzi o pomarańcz taki, jak u odmiany orange belton seterów angielskich lub Brittany spanieli. Dłuższe włosy przy uszach i na tyłach ud są prawie zawsze jaśniejsze od reszty okrywy włosowej. Toller jest psem rudym, nie bladym jak sierść jelonka, czy też takim, jak wyżeł weimarski. Kolory takie zdarzają się w tej rasie, ale powinno się ich unikać. Są udokumentowane przypadki, gdy jaśniejsze Tollery były wykorzystywane do wabienia kaczek w bardzo ciemny i pochmurny dzień, ale powinny to być wówczas raczej blade rudo-złote psy, niż przypominające kolor jasnego jelonka czy szarej myszy.
Ponieważ głównym zadaniem Tollera jest wabienie kaczek, białe znaczenia są zdecydowanie pomocne i są znakiem rozpoznawczym Tollerów. Psy bez żadnych znaczeń są bardzo rzadkie, a odrobina bieli jest niemal istotą dla prawdziwego Tollera. Wzorzec jasno określa, gdzie powinny się znajdować te znaczenia, ale nie wymaga, by wszystkie psy posiadały wszystkie znaczenia. Niemal wszystkie Tollery mają nieco białego na łapach i klatce piersiowej. Biała końcówka ogona jest wysoko nagradzana i jest najlepiej widzialna, gdy pies pracuje w terenie. Biała maska na pysku jest atrakcyjna, ale nie najistotniejsza. Wzorzec nie karze psów za brak białych znaczeń, ale posiadanie ich w odpowiednich miejscach pozwala zróżnicować psy, które pod innymi względami mają podobną wartość.
Słowa "nie może sięgać powyżej nadgarstka lub stawu skokowego" spowodowało wiele dyskusji wśród miłośników rasy. Niektórzy uważają, że psy, które mają nawet niewielkie ilości bieli powyżej przepisowych miejsc, powinny być dyskwalifikowane jeśli chodzi o wystawy. Jak zawsze, powinien zwyciężyć zdrowy rozsądek. Odrobina bieli powyżej nadgarstka lub stawu skokowego, znajdująca się po wewnętrznej stronie łapy, nie ujmuje nic wyglądowi psa. Jednak biała łapa aż do mostku powinna być dyskwalifikująca. Niektóre wcześniejsze eksperymenty hodowlane dały w efekcie psy podobne umaszczeniem do Brittany spanieli z długimi ogonami - białe z rudymi znaczeniami. Ograniczając ilość bieli na łapach, jak również nie dopuszczając, by pojawiła się ona na tułowiu, hodowcy mają nadzieję zapobiec pojawieniu się takich szczeniaków w przyszłości. Toller powinien przypominać nieco lisa, a te zwierzęta zdecydowanie nie są rudo-białe. Są raczej rude, o różnych odcieniach, z białym wokół pysków i na klatce piersiowej i czasami mają białe końcówki ogona.
Cielisty kolor nosa stał się również czymś w rodzaju znaku rozpoznawczego Tollerów, ale wzorzec dopuszcza również ciemnobrązowe i czarne nosy. Im ciemniejszy pies, tym ciemniejszy może być pigment. Wszystkie pigmenty muszą jednak do siebie pasować.
Głowa
Wymiary mogą mylić, gdyż Tollery mogą się bardzo różnić pod względem wielkości. Powinno się podkreślić, że głowa ma mieć czystą rzeźbę, nieco klinowaty kształt, z umiarkowanym stopem i płaskimi policzkami. Czaszka nie powinna być zbytnio kopulasta. Najlepiej, by była jedynie odrobinę zaokrąglona. Nie powinna być też zbyt szeroka. Wielkość głowy powinna być proporcjonalna do całego ciała psa i nie powinna być ani nadmiernie delikatna, ani ciężka, zbyt duża, czy też zbyt mała. Odległość od potylicy do stopu powinna równać się mniej więcej odległości od stopu do nosa, lecz nieco dłuższa kufa jest wartościowa, gdy chodzi o podnoszenie ptaków - pod warunkiem, że nie jest ona zbyt szpiczasta, a szczęki są wystarczająco silne, by utrzymać gęś lub dużą kaczkę.
Należy podkreślić, że choć Toller nie jest dużym psem, jednak należy do wolno dojrzewających. Dlatego nie należy do rzadkości widok młodych psów z wąskimi czaszkami. Sędziowie mogliby wziąć to pod uwagę, kiedy oceniają klasę szczeniaków i młodzieży.
Wzorzec nie wspomina w tej części, że nos może mieć cielisty kolor. Jest to bardzo typowe dla Tollerów i nadaje im szczególny wygląd. Ciemnocielisty kolor dobrze się prezentuje z odpowiednim kolorem umaszczenia. Nie można powiedzieć tego samego o bardzo jasnoróżowym nosie, który łatwo ulega poparzeniom słonecznym. Ciemnorude Tollery mają często brązowe nosy, co dobrze wygląda w połączeniu z ich futrem. Tollery z czarnymi nosami powinny mieć również czarne wargi i obwódki oczu. Ważne, by nozdrza były duże i otwarte - to umożliwia psu oddychanie, gdy niesie dużego ptaka lub gdy pływa.
Wzorzec dokładnie określa odpowiedni zgryz. Zgryz cęgowy nie powinien być karany, ale powinno się na to zwrócić uwagę, jeśli dany pies jest przeznaczony do rozrodu. Należy pamiętać, że dolna szczęka rośnie u szczeniaków szybciej, co oznacza, że jeśli szczenię ma silny nożycowy zgryz w wieku siedmiu czy ośmiu tygodni, może się on zmienić później w przodozgryz - a to jest wada dyskwalifikująca. Zgryz nożycowy jest zdecydowanie najlepszy dla uchwycenia ptaka w taki sposób, by go nie uszkodzić. Dolna szczęka nie powinna być słaba, cofnięta lub delikatna. Silna dolna szczęka jest wymagana do aportu. Trudno w ringu rozpoznać psa który w odpowiedni sposób trzyma w pysku ptaka, ale szybko staje się to oczywiste podczas ćwiczeń w terenie - myśliwi nie będą zadowoleni z poszarpanej zwierzyny!
Kolor oczu również powinien korespondować z umaszczeniem psa. Jasne lub żółte oczy nadają surowy wyraz, który nie jest typowy. Wiele Tollerowych szczeniaków przechodzi etap, kiedy ich oczy mają zielonkawe zabarwienie. Jest to po prostu faza przejściowa w kierunku koloru bursztynowego. Wiele młodych szczeniaków ma uderzająco niebieskie oczy. Im jaśniejszy jest odcień niebieskiego, tym jaśniejsze będą oczy dorosłego psa.
"Przyjazny, czujny i inteligentny wyraz", wymagany we wzorcu, może stać w sprzeczności z "nieco smutnym wyrazem" opisanym w części "Wygląd ogólny", ale zdecydowanie ten pierwszy wyraz jest preferowany podczas wystawy, jest też najprzyjemniejszy. Niektóre Tollery mają okrągłe oczy. Jest to niewłaściwe, gdyż wymagany jest kształt migdałowy. Oczy nie powinny też być wystające, lecz dobrze osadzone w oczodołach. Wszelkie poluzowanie powiek jest poważną wadą dla ras myśliwskich, ponieważ może się wówczas pod powieki dostać zanieczyszczenie.
Prawidłowe ucho Tollera jest nieco trójkątne, z zaokrąglonymi rogami, przylegające do głowy i średnich rozmiarów. Takie ucho jest preferowane w porównaniu do małych, ostro zakończonych, zgiętych, które odstają na głowie i psują łagodny wyraz. Uszy nie powinny być też zbyt szerokie, długie lub w typie psów gończych. Sugerowane przeformułowanie wzorca, które spotkało się z pozytywną reakcją, brzmi: "Uszy są trójkątne, zaokrąglone, średniej wielkości, luźno opuszczone w dół. Są osadzone wysoko i z tyłu czaszki, a ich nasada jest nieco uniesiona, aby ucho było trzymane blisko boku głowy. Są pokryte gęstym włosem na zgięciu i za nim, zaś na brzegach włosy są krótkie."
Szyja
Toller nie jest psem eleganckim. Nie powinien mieć zbyt krótkiej szyi, nie powinna ona być też nadmiernie długa, by nie tracić na sile. Powinna być wystarczająco długa, by zaznaczył się jej łuk i powinna być bardzo umięśniona, by unieść dużego ptaka.
Przednia część ciała
Cały przód powinien być muskularny, lecz należy zadbać o to, by mięśnie nie rozwinęły się nadmiernie poniżej barków, co znane jest pod nazwą "ciężkich barków". Powoduje to wypchnięcie łokci z prawidłowej linii, co w konsekwencji sprawia, że pies ma łokcie na zewnątrz i prawdopodobnie taki pies podczas poruszania się zwraca łapy do wewnątrz. Przednia część ciała stanowi często problem, gdyż wiele psów posiada zbyt proste łopatki lub też, co zdarza się jeszcze częściej, krótkie i pionowe ramiona. To powoduje zmniejszenie objętości klatki piersiowej i całej przedniej części psa, która jest zbytnio wysunięta do przodu, przez co nie jest dobrze osadzona na przednich łapach. Do wzorca można by dodać: "Łopatka i ramię są mniej więcej tej samej długości, a ramię jest pod odpowiednim kątem do ciała." Takie ustawienie jest poprawne, a w połączeniu z odpowiednim kątowaniem między 90-95 stopni, da w konsekwencji prawidłową klatkę piersiową i ogólne dobry wygląd przodu, co powinno być nagradzane, jako relatywnie rzadkie.
Łapy powinny mieć proste kości i być silne. Wiele Tollerów ma nieco wykrzywione przednie łapy. Całkiem duża liczba Tollerów ma również zbyt krótkie łapy, by były one w harmonii z całym ciałem, inne znów mają łapy zbyt długie. Śródręcza pełnią rolę amortyzatorów - jeśli są ustawione zbytnio ku górze, nie spełniają prawidłowo swojego zadania, a jeśli są zbyt długie i pochyłe, nie są wystarczająco silne. Jak we wszystkim - kluczem jest umiar.
Stopy są bardzo ważne. Cenione są okrągłe łapy, zwarte, z grubymi opuszkami i mocnymi pazurami. Psy, które mają słabe łapy, cienkie opuszki, rozłożone palce nie sprawdzają się w pracy. Silna błona pławna jest niezbędna do pływania.
Przednie palce szczątkowe mogą zostać usunięte, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo urwania pazura podczas polowania. Łatwo jest usunąć je szczeniakom zaraz po urodzeniu; zaś urwany palec u dorosłego psa wymaga ingerencji chirurgicznej. Niektórzy doświadczeni hodowcy wolą usunąć palce szczątkowe zaraz po urodzeniu, uważając, że istnieje niewielkie ryzyko traumy, inni wolą, aby szczenięta miały około trzech dni.
Tułów
Dobra szerokość, jak również głębokość klatki piersiowej jest potrzebna, by pomieścić serce i płuca, lecz zbyt szeroka klatka piersiowa może też wypchnąć łokcie na zewnątrz. Żebra powinny być dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Powinny mieć kształt jajowaty, nieco ostry na końcach, przeznaczając odpowiednią ilość miejsca dla organów, które osłaniają.
Wymagana jest głęboka klatka piersiowa - płytka jest poważną wadą u psów dojrzałych.
Wiele Tollerów posiada wyraźnie uniesioną część lędźwiową i opadający zad. To sprawia, że ogon jest osadzony zbyt nisko, co jest niepoprawne. Zazwyczaj istnieje nieznaczny łuk na wysokości lędźwi, więc linia grzbietowa nie jest zupełnie prosta, ale wymagany jest tył silny, krótki, z szeroko rozstawionymi żebrami i muskularnymi, niezbyt długimi lędźwiami. Taka budowa najlepiej przekazuje siłę z tyłu ciała do przodu. Zaś zbyt krótkie lędźwie krępują swobodę ruchu z tyłu.
Niektóre Tollery mają raczej rachityczne ciała i z dużym łukiem w tylnej części, co daje im wygląd whippetów i nie jest typowe. Inne są zbyt ciężkie, a niektóre mają też zbyt krótkie łapy w porównaniu do długości ich ciała, lub odwrotnie. Jak zwykle, pożądany jest umiar i harmonia. Idealny jest pies zwinny i silny.
Kończyny tylne
Toller biega, by aportować patyki, kiedy wabi kaczki, często przy tym musi ostro hamować lub wykonywać bardzo szybkie zwroty. Jest też mocnym pływakiem. Wszystkie jego aktywności wymagają siły i solidności budowy, ale szczególnie dotyczy to tylnej części ciała, gdzie rodzi się siła napędowa. Tollery powinny mieć silne, solidne tylne łapy, wspierane mocnymi mięśniami i silnymi kośćmi. Jeśli kątowanie przednich i tylnych łap jest mniej więce równe, podobnie jak ich dłogość, pies jest harmonijnej budowy.
Płynący pies robi przednimi łapami ruchy podobne do tych, jakie wykonuje się przy pływaniu żabką, ma przy tym szeroko rozłożone palce. W ten sposób błony pławne są rozciągnięte i pomagają psu przesuwać się w wodzie. Jednocześnie jego tylne łapy bardzo silnie uderzają, nadając psu odpowiedni pęd. Ta siła, która pochodzi z odpowiednio ustawionej miednicy i mocnej muskulatury, jest również niezbędna dla odpowiedniego ekonomicznego ruchu na lądzie.
Wiele Tollerów nie ma szczególnie nisko osadzonych stawów skokowych, a wiele ma je wysoko. Gdy próbuje on wydłużyć mięśnie podudzia, często ogranicza to siłę jego zadu; dlatego znów odpowiedzią będzie tu umiar. Harmonia pomiędzy udem i podudziem, silne mięśnie i mocne kości dadzą razem wymaganą siłę. Są Tollery, które z stawach skokowych nie posiadają kątowania, co sprawia, że stawy te są niemal odwrócone, co jest wadą.
Aby mięśnie podudzia mogły przekazać ruch do przodu, stawy kolanowe muszą się mocno obrócić. Silny, napędzający zad jest istotny, lecz musi być wspomagany przez odpowiadającą mu przednią część ciała.
Tylne palce szczątkowe są rzadkością u Tollerów. Jeśli szczeniak urodzi się z nimi, powinny być usunięte z tych samych powodów, co przednie.
Ogon
Ogon jest ukoronowaniem Tollera, jeśli jest taki, jak przewiduje wzorzec - pełny i gęsty, a nie opierzony jak u seterów. Gdy pies pracuje, ogon porusza się bez przerwy z podekscytowania. To jedna z głównych atrakcji dla zbliżających się kaczek. Białe zakończenie ogona jest zdecydowanym atutem, wysoce nagradzanym, ale nie jest absolutnie konieczne. Krótki ogon nie jest wystarczająco ruchliwy, by zwabić ptaki.
Ogon powinien układać się w linii zadu i nie powinien być zbyt nisko opuszczony. Powinien być szeroki u nasady, by pełnić rolę steru. Ogon sięgający przynajmniej do stawu kolanowego może się wydawać zbyt długi w przypadku psa z krótszymi łapami, ale nie powinno się nigdy zapominać o znaczeniu pełnowymiarowego ogona podczas wabienia ptactwa.
Gdy pies biegnie, ogon powinien być utrzymywany powyżej linii grzebietu. Wysokie utrzymywanie ogona jest preferowane, ale ogon nie może się zawijać i dotykać grzbietu, gdy pies chodzi. Prawdziwie pobudzony pies unosi nad grzbietem ogon w kształcie przewróconej litery C. To prawdziwy znak rozpoznawczy Tollerów, ale jest niewidoczny w ringu, ponieważ psy są rzadko w pełnym pobudzeniu w takiej sytuacji.
Chód
Być może trudne jest łączenie sprężystych i energicznych ruchów z płynnym i silnym wykrokiem i pędem. Wiele Tollerów drobi małymi, szybkimi kroczkami wokół ringu, które ujawniają brak dobrego wykroku i pędu. Tollery są pływakami i psami aportującymi i powinny poruszać się płynnymi, mocnymi krokami o dużym zasięgu, choć nie powinny oddalać się zbytnio od myśliwego, dopóki nie zostaną przez niego wysłane, by wabić lub aportować. Nie ma potrzeby, by pies okładał pole w takim stopniu, jak seter, lecz ekonomia ruchu jest konieczna, wskazane jest unikanie zarówno zbyt drobnego, jak i nadmiernie wydłużonego wykroku i dużego pędu.
Gdy pies rozpędza się, jego łapy podsuwają się pod ciało, by utrzymać statyczną równowagę, a wewnętrzne palce, nie cała łapa, dotykają niewidzialnej linii centralnej. Tylna łapa powinna sięgać do przodu na taką samą odległość, jak przeciwległa łapa przednia. Wszystkie łapy powinny robić kroki tej samej długości.
Alison Strang "Nova Scotia Duck Tolling Retriever", tłum. D. Waszkiewicz.
